 | Name | Wings of Delicacies |
| Family | Glider | |
| Rarity |  | |
| Item Source (Ingame) | ได้รับจากกิจกรรมโหมดเล่นหลายคน | |
| Description | เครื่องร่อนเวหาที่กางออกอีกครั้ง ในงานเลี้ยงที่ระลึก ถึงจะไม่ได้เห็นมาหลายปี ก็ยังคงสวยงามไม่เปลี่ยนเลย |
Item Story
นี่เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นในศูนย์กลางการขนส่งระหว่างดวงดาว ที่นักเดินทางที่สัญจรไปมาอาจได้พบกับช่วงเวลาพักผ่อนภายในร้านค้าเล็ก ๆ ของนักผจญภัยอาวุโสคนหนึ่ง เจ้าของร้านสูงวัยเบื่อหน่ายกับการเป็นกัปตัน ที่ต้องล่องลอยอยู่ท่ามกลางดวงดาว และล่องเรืออย่างกล้าหาญไปยังสถานที่ที่ไม่มีใครเคยไปมาก่อน เขาจึงเปลี่ยนยานอวกาศที่เป็นสนิมเขรอะ ให้เป็นร้านอาหารสำหรับนักเดินทางได้พักผ่อน ลูกค้ารายแรกคือเทพที่ดาวเคราะห์บ้านเกิดของตนถูกทำลาย จึงต้องระเหเร่ร่อนไปทั่ว เธอพูดคุยกับเจ้าของร้านเกี่ยวกับความไม่เที่ยงของจักรวาล และความรักที่เธอมีต่อชีวิตบนดาวดวงนี้ "ฉันเคยจำทุกช่วงเวลาแห่งความรุ่งโรจน์ของอารยธรรม ตั้งแต่การค้นพบทฤษฎีบทพีทาโกรัส ไปจนถึงความสำเร็จของลิฟต์วงโคจร จากภาพเขียนสีบนหินชิ้นแรกไปจนถึงภาพโฮโลแกรมห้าสิบสามมิติที่ประกอบเป็นฉากต่าง ๆ ของกาแล็กซีได้อย่างสมบูรณ์" เจ้าของร้านนิ่งเงียบ จนกระทั่งอาหารจานใหญ่ที่ลูกสั่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว จึงยกมาเสิร์ฟตรงหน้าเธอ: "คุณยังสามารถทำอะไรเพื่อพวกเขาได้อีกไม่ใช่เหรอ? กินเสร็จแล้วก็ลองไปทำดูสิ" แท้จริงแล้วเทพองค์นี้คือปัญญาประดิษฐ์ที่สร้างขึ้นโดยเผ่าพันธุ์ทรงปัญญาของดาวดวงนี้ ซึ่งมีไว้ใช้วางแผนและจัดสรรทรัพยากรที่เหมาะสมที่สุดในระดับดาวเคราะห์ เจ้าของร้านพูดถูก ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่เธอทำได้ ลูกค้ารายที่สองคือปีศาจที่ทำลายล้างโลกมามากมาย พอมันเข้ามาก็สั่งอาหารเยอะมากจนเจ้าของร้านอดไม่ได้ที่จะถามว่า: "คุณกินหมดจริง ๆ เหรอ?" "พูดมากชะมัด ถ้ากินไม่หมดแล้วฉันเอามันกลับไปด้วยไม่ได้หรือไง?" ปีศาจเลียปาก จริง ๆ แล้วการเลียปากของปีศาจก็เหมือนกับการที่งูแลบลิ้น เป็นแค่พฤติกรรมเพื่อสำรวจเท่านั้น ปีศาจกินอาหารเลิศรสที่เสิร์ฟอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมทั้งอวดอ้างความสำเร็จของเขาต่อเจ้าของร้านที่เคยเป็นกัปตัน แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถกินอาหารที่ตัวเองสั่งมาให้หมดได้ "ทำไมยังไม่กินหมดอีกล่ะ ไม่อร่อยเหรอ?" ปีศาจไม่เคยถูกถามแบบนี้มาก่อน มีแวบหนึ่งที่มันอยากจะบอกว่า "ไม่อร่อย" แต่เมื่อเห็นกัปตันในตำนานคนนั้นกำลังจะหยิบปืนคาบศิลาของตัวเองขึ้นมา ก็เลยยอมให้เขาห่อกลับบ้านให้แต่โดยดี ปีศาจหารู้ไม่ว่าตัวเองรอดมาได้อย่างหวุดหวิด ตอนที่ได้รับตำแหน่ง "รองกัปตันกิตติมศักดิ์" มา เขาก็ได้รับอนุญาตให้จัดการกับพวกที่ก่อความวุ่นวายในร้านได้ด้วย ปืนคาบศิลาโบราณที่แขวนอยู่ใต้นาฬิกานั้นทอดถอนใจที่ไม่มีโอกาสได้แสดงฝีมือ ... ลูกค้ารายที่สามสิบเป็นแม่มดคนหนึ่ง พอเห็นหน้าเธอ เจ้าของร้านก็รู้ทันทีว่าเธอจะสั่งอะไร เขาและแม่มดต่างนิ่งเงียบตลอดเวลา ในที่สุดแม่มดก็เงยหน้าขึ้น ปากของเธอเลอะคราบน้ำมัน แก้มป่องเพราะกำลังเคี้ยวอาหารอยู่ในปาก "คุณไม่มีเรื่องราวอะไรเลยเหรอ?" กัปตันผู้เคยเห็นเรื่องราวมามากมายเอ่ยถามขึ้น "ฉันเล่าเรื่องไปหมดแล้วตั้งแต่มาครั้งแรก" แม่มดดื่มเครื่องดื่มอึกใหญ่ ก่อนจะพูดต่อว่า "ของอร่อย ๆ แบบนี้ ฉันมากินบ่อย ๆ ไม่ได้รึไง?" "ก็ถูกของคุณ" เจ้าของร้านยื่นกระดาษเช็ดปากให้แม่มด |
Bro is doing my job for me ;-;