 | Name | เสียงสะท้อนจากหอยสังข์ (I) |
| Type (Ingame) | ไอเทมเควสต์ | |
| Family | Book, loc_fam_book_family_1069 | |
| Rarity |  | |
| Description | เรื่องราวที่เล่าขานสืบต่อกันมาในดินแดนแห่งนี้ กล่าวถึงเหล่าเด็กผู้สื่อสารกันผ่านหอยสังข์ในดินแดนรกร้างแถบชายแดน แต่จนถึงทุกวันนี้ ก็ยังไม่มีใครรู้ว่าใครคือผู้ประพันธ์ดั้งเดิม |
| Table of Content |
| Item Story |
| Obtained From |
| Gallery |
Item Story
| "ส่งหอยสังข์ที่อยู่ในมือมาให้ฉัน แล้วพวกเราจะไม่หาเรื่องเธออีก" เด็กหนุ่มหล่อเหลากับผู้ติดตามของเขามายืนอยู่ตรงข้างกองไฟและพูดขึ้นมา พร้อมกับควงดาบไว้ในมือ ดินแดนรกร้างไร้ผู้คนที่ซึ่งหนุ่มเด็กสาวต่างเรียกกันว่า "ดินแดนชายขอบ" พวกเขาอยู่ที่นี่เป็นคืนที่ 30 แล้ว มันเคยถูกใช้ตัดไม้ ตัดหญ้า และปอกผลไม้ ดาบที่เคยใช้กำจัดผู้เห็นต่าง บัดนี้กลับไม่คมเหมือนเมื่อก่อน พวกผู้ใหญ่ที่พยายามใช้กำลังควบคุมพวกเขา ล้วนสิ้นลมหายใจไปก่อนจะได้ชักดาบออกมาจากฝัก จนตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าโยนฝักดาบไปไว้ตรงไหน "เธอต้องการหอยสังข์นี้จริง ๆ เหรอ?" เด็กชายที่ถือหอยสังข์อยู่ในมือเป็นเด็กตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม พวกเขาเรียกเด็กคนนั้นว่า "เจ้าเตี้ย" "ใช่" "ทำไมล่ะ?" "จะถามหาเหตุผลทำไม" เด็กหนุ่มหล่อเหลาหัวเราะก่อนจะพูด "เจ้าเตี้ย นี่เป็นกฎที่ 'พวกเรา' ตั้งขึ้นมาไม่ใช่เหรอ ใครหยิบหอยสังข์ไปได้ คนนั้นก็มีสิทธิ์พูดไง" ใช่แล้ว นี่คือข้อตกลงลับระหว่างเด็ก ๆ ที่ตั้งขึ้นระหว่างอยู่รอบกองไฟ เพื่อต่อต้านพวกผู้ใหญ่ที่มองพวกเขาเป็นทาส เพื่อหลุดพ้นจากการเป็นผู้ถูกเนรเทศ และมีชีวิตรอดในสถานที่อันรกร้างและเศร้าโศกแห่งนี้ เด็ก ๆ จึงตัดสินใจเลือกใครสักคนที่เป็นเด็กเหมือนกัน และสามารถพาพวกเขาให้หลุดพ้นจากปัญหาได้ ใครสักคนที่ไม่เกรงกลัวต่อพลังอำนาจ ใครสักคนที่ฉลาด และใครคนนั้นจะต้องถือหอยสังข์ และกลายเป็นผู้นำของเหล่าเด็กหนุ่มสาวได้ พวกเขาได้หอยสังข์นั้นมาตอนทำงานที่ริมชายหาดในช่วงกลางวัน โดยจะแอบขโมยสิ่งของตอนที่พวกผู้ใหญ่ไม่ทันสังเกตเห็น... ซึ่งมันเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าผู้ใหญ่พวกนั้นเองก็มีจุดอ่อนเช่นกัน ก็เหมือนกับการสิ้นสุดวัยเด็ก ที่ต้องมีช่วงเวลานึงรู้ว่าพ่อแม่ของตัวเองนั้นไม่ได้รู้ทุกอย่าง ไม่ได้มีพลังวิเศษอย่างซูเปอร์ฮีโร่ ซึ่งสำหรับเด็กทั่วไปแล้ว บางทีมันอาจเป็นความผิดหวัง แต่สำหรับเด็ก ๆ ที่อยู่ที่นี่แล้ว กลับไม่ต่างอะไรจากข่าวดีด้วยซ้ำ หลังจากนั้น... ระเบียบในอุดมคติยังไม่มาถึง หรือจะพูดว่า ความโหดร้ายดุจอสูรในใจของเด็กหนุ่มสาวยังคงไม่ได้หายไป และกลับเพิ่มพูนขึ้นเมื่อไร้ผู้ควบคุมก็ได้... ในเมื่อความรุนแรงนี้สามารถพลิกผันได้ทุกสิ่งอย่าง แล้วทำไมถึงไม่ช่วงชิงทุกอย่างไปด้วยความรุนแรงที่มีล่ะ? รวมถึงหอยสังข์... หรือทุกสิ่งทุกอย่างที่หอยสังข์นั้นเป็นตัวแทนอยู่ในข้อตกลงลับของเด็ก ๆ "คิดว่าตัวเองจะเอาหอยสังข์นี้ไปได้งั้นเหรอ?" "ฉันทุ่มเทไปทั้งหมดทุกอย่าง และก็เป็นคนที่ได้มากที่สุด ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ดาบก็อยู่ในมือของฉันด้วย" "แล้วต่อจากนี้ เธอเองก็จะกลายเป็นเจ้านายของพวกเรา" "ใช่แล้ว ฉันจะกลายเป็นเจ้านายของพวกเธอ" "เหมือนกับพวกผู้ใหญ่เมื่อตอนนั้นเหรอ?" "บางทีนั่นอาจจะไม่แย่ก็ได้" เอาล่ะ... ดูเหมือนว่าพอพูดแบบนั้น เด็กชายตัวเล็กคนนั้นก็ลุกขึ้นมาท่ามกลางแสงของกองไฟ เขาหันหลังให้กับกองไฟ เลยไม่มีใครเห็นสีหน้าของเขา... แต่เด็กหนุ่มผู้หล่อเหลากลับรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังหัวเราะอยู่ ไม่รู้ทำไมในใจถึงมีลางสังหรณ์เกี่ยวกับอนาคตอันไม่แน่นอน... ก่อนจะถึงคืนนี้ เขารู้สึกว่าทุกอย่างล้วนอยู่ในการควบคุมและชัดเจนราวกับคมดาบที่ถืออยู่ในมือ เจ้าเตี้ยยื่นหอยสังข์ให้กับเขา แล้วหันหลังเดินเข้าไปในป่า หลังจากคืนนั้น เด็กชายที่เคยถือหอยสังข์คนนั้นก็หายตัวไปราวกับอากาศธาตุ และไม่มีใครเคยเห็นเขาอีกเลย |
Obtained From
Shop
| Name |
| n/a |
| items per Page |
|
lunar reaction is extremely unnecessary. Unless you have huge crit rate, it is even worse than elec...