 | Name | ตำนานจอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ Reed Miller (II) |
| Type (Ingame) | ไอเทมเควสต์ | |
| Family | Book, loc_fam_book_family_1067 | |
| Rarity |  | |
| Description | หนังสือบันเทิงที่เป็นที่นิยมใน Nod-Krai แต่ไม่ใช่หนังสือชุดเดียวกัน เป็นเพียงนิยายราคาถูกจำนวนมากที่เกี่ยวข้องกับ Reed Miller ซึ่งเขียนโดยนักเขียนหลายคน โดยระดับความน่าเชื่อถือของเนื้อหา ก็ใกล้เคียงกับคุณภาพของกระดาษที่ใช้พิมพ์ |
| Table of Content |
| Item Story |
| Obtained From |
| Gallery |
Item Story
| คุณหนูผู้ไม่เชื่อในความรัก จะตกหลุมรักใครตั้งแต่แรกพบกันนะ? (หนังสือบันเทิงที่เป็นที่นิยมใน Nod-Krai บอกเล่าเรื่องราวความรัก ในการพบกันครั้งแรกระหว่างจอมโจร Reed Miller และคุณหนู Leonita Prokhorovna Trubetskaya บุตรีของผู้ว่าการ คำเตือน: เรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่สมมติขึ้นเท่านั้น และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับสถานที่ บุคคล หรือเหตุการณ์จริงใด ๆ) คุณหนู Leonita Prokhorovna Trubetskaya แก้วตาดวงใจของผู้ว่าการแห่ง Nod-Krai กำลังเดินนำสาวใช้ไปยังห้องอาหาร แม้ในใจจะร้อนรน แต่ทุกท่วงท่าก้าวย่างยังคงสง่างาม เพราะยังไงคุณหนูก็ต้องมีมารยาทเหมือนคุณหนูอยู่แล้ว เธอใส่ใจกับหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าของวันนี้เป็นพิเศษ ถ้าเธอคาดการณ์ไม่ผิด วันนี้จะเป็นวันที่จอมโจร Reed Miller ลงจดหมายเตือนการโจรกรรมออกมา บางที แค่บางทีนะ เธออาจจะเริ่มจับทางรูปแบบการลงมือของเจ้าอีกาเจ้าเล่ห์คนนี้ได้แล้ว พอคิดว่าลูกน้องของท่านพ่อทำได้แค่วิ่งไล่จับเงาของเจ้าหมอนั่น เธอก็อดที่จะรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้: "ฮึ่ม ฉันจะต้องจับเธอให้ได้เลยคอยดู!" ดูเหมือนว่าวันนี้ท่านพ่อของเธอ จะใช้เวลาอ่านหนังสือพิมพ์นานเป็นพิเศษ Leonita กลืนขนมปังปิ้งลงคอ ก่อนจะเอ่ยถามอย่างเรียบเฉย: "ท่านพ่อ มีข่าวอะไรรึเปล่า?" "อืม... ไม่ใช่เรื่องที่ Leonita ตัวน้อยของพ่อต้องกังวลหรอก" ลอร์ด Trubetskoy วางหนังสือพิมพ์ลง แล้วหันมายิ้มให้ลูกสาวพร้อมเอ่ยขึ้นว่า: "เรียกช่างทำอัญมณีเข้ามา" พูดจบ หนุ่มรับใช้ผมแดงข้างกายผู้ว่าการ ก็นำชายคนหนึ่งที่ถือกล่องเครื่องประดับเข้ามาพร้อมกับน้อมคำนับ ผู้ว่าการเพียงแค่เหลือบมองครั้งเดียว ก็ส่งสัญญาณให้ชายคนนั้นนำกล่องไปให้คุณหนู ทันใดนั้นผู้ว่าการก็ได้เห็นแววตาประหลาดใจของลูกสาวพอดี "อะไรกัน คงไม่ได้คิดว่าพ่อลืมวันเกิดลูกหรอกนะ? งานเต้นรำในอีกสามวันข้างหน้า Leonita ตัวน้อยของพ่อจะต้องเป็นหญิงสาวที่เจิดจรัสที่สุดใน Snezhnaya... ไม่สิ ที่สุดในทั่วทั้ง Teyvat เลยล่ะ ลองใส่ให้พ่อดูหน่อยสิ!" Leonita ทำตามอย่างว่าง่าย เธอหยิบสร้อยคอเส้นนั้นออกจากกล่องแล้วสวมมัน ของที่ท่านพ่อของเธอเลือกย่อมเป็นของดี มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นงานออกแบบและเจียระไนจาก Fontaine ส่วนอัญมณีที่ประดับอยู่ตรงกลางนั้น คุณภาพเหนือกว่าของชั้นเลิศจาก Natlan เสียอีก "ถึงจะเร็วไปหน่อย แต่ในฐานะพ่อ พ่อก็ควรจะเป็นคนพูดคำนี้ก่อนใคร สุขสันต์วันเกิดนะ ลูกรัก!" ผู้ว่าการมองไปที่สร้อยคอพลางกล่าวต่อ: "ในวันงานเต้นรำต้องใส่มันไปด้วยนะ พอถึงเวลานั้นจะมีแขกคนสำคัญมาเยือน พ่อจะพาลูกไปแนะนำให้รู้จัก" น้ำเสียงท่านพ่อของเธอจริงจังมาก จนเธอพอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อผ่านวันเกิดปีนี้ไป เธอก็จะถึงวัยที่คุณหนูสูงศักดิ์ควรจะหมั้นหมายแล้ว ในฐานะคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลผู้ว่าการ เรื่องแต่งงานย่อมไม่ใช่เรื่องที่เธอจะตัดสินใจเองได้ และคู่หมายหมั้นคงหนีไม่พ้นบุตรชายของผู้มีอำนาจสักคนใน Snezhnaya นี่จึงเป็นเหตุผลที่ Leonita ไม่เคยเชื่อในความรัก เพราะถึงจะเชื่อไปก็ไม่มีความหมาย และที่ผู้ว่าการโปรดปราน Leonita เป็นพิเศษนั้น แน่นอนว่าเป็นเพราะชื่นชมในความเฉลียวฉลาดและความงามของเธอ แต่ที่สำคัญกว่านั้น คือความนอบน้อมและรู้จักกาลเทศะที่เธอแสดงออกมา ในฐานะลูกสาวบุญธรรม ซึ่งสอดคล้องกับภาพลักษณ์ของ "ลูกสาว" ในอุดมคติของเขาทุกประการ แน่นอนว่า นั่นก็เป็นเพียงแค่หนึ่งในหลาย ๆ เหตุผลเท่านั้น "ลูกเข้าใจแล้วค่ะ ท่านพ่อ" เขาเอื้อมมือมาลูบศีรษะลูกสาวอย่างชื่นชม ก่อนจะเก็บรอยยิ้มในฐานะพ่อกลับไป แล้วเปลี่ยนเป็นผู้ว่าการผู้น่าเกรงขาม เพื่อกลับไปจัดการงานราชการต่อ เธอมองตามแผ่นหลังของท่านพ่อไป ความรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยผุดขึ้นในใจอย่างไม่รู้สึกตัว ก่อนจะค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมา เพื่อจัดการกับอารมณ์ของตนเอง ใช่แล้ว ได้เวลาทำเรื่องสำคัญแล้ว เธอยกหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าบนโต๊ะขึ้นมา... และก็เป็นไปตามคาด บนพาดหัวข่าวใหญ่ มีจดหมายที่ประทับตราขนนกสีดำอย่างเด่นหราอยู่: ถึง ท่านผู้ว่าการ ในคืนเดือนมืดอีกสามวันให้หลัง สมบัติล้ำค่าที่สุดของท่านจะตกเป็นของฉัน ขอขอบคุณในความเอื้อเฟื้อของท่าน ขอแสดงความนับถือ Reed Miller ==================== "เป็นไงบ้าง? แยกออกรึเปล่า?" ช่างทำอัญมณีจาก Fontaine มองหนุ่มรับใช้ผมแดงสองคน ที่เดินออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยความประหลาดใจ แน่นอนว่าในสองคนนี้ มีเพียงคนเดียวที่เป็นหนุ่มรับใช้ชั้นโทแห่งทำเนียบผู้ว่าการตัวจริง "ซ้าย... อืม เดี๋ยวนะ...ขวา? ไม่ ๆ ไม่ใช่สิ มันคือ... ขวา ขวา! ฉันเดาว่า... ไม่สิ ฉะ...ฉันหมายถึงฉันคิดว่าทางขวาต่างหากล่ะ!" "ถึงกับต้องเดาเลยเหรอ..." หนุ่มรับใช้ทางขวาดูไม่ค่อยสบอารมณ์นัก "แน่ใจเหรอ? ถ้าทายผิดขึ้นมา คืนนี้แย่เลยนะ!" หนุ่มรับใช้ทางซ้ายพูดหยอกเย้า "ทางขวา!" ช่างทำอัญมณีตอบด้วยสีหน้าแน่วแน่ แต่ก็ซ่อนเหงื่อที่แตกพลั่กไว้ไม่มิด หนุ่มรับใช้ทางขวาหลุดหัวเราะ "พรืด" ออกมา เขาเอื้อมมือไปผลักร่างแยกอีกร่างไปทางช่างทำอัญมณี แล้วเอ่ยพลางยิ้มว่า: "ผิดแล้ว! คนนี้ต่างหากที่เป็นคนรักของเธอ" "ชิ ดันแยกไม่ออกจริง ๆ ซะได้!" "เอ่อ... คะ...คือเมื่อกี้ฉันจะบอกว่าทางขวาต่างหากที่เป็นของปลอม!" "...เธอ!" "ฮ่า ๆ ๆ ทั้งสองคน อย่าลืมสิว่าเป้าหมายของเรา คือการปลอมตัวให้สมจริงจนแยกไม่ออกน่ะ! ถ้าขนาดคนรักก็ยังแยกไม่ออก งั้นปฏิบัติการแทรกซึมคืนนี้ต้องราบรื่นมากแน่ ๆ" Reed Miller ที่ปลอมตัวเป็นหนุ่มรับใช้อยู่เอ่ยขึ้น เพื่อคลี่คลายสถานการณ์ "เธอจะไปคนเดียวจริง ๆ เหรอ มันไม่อันตรายเกินไปหน่อยรึไง? ถ้าเกิดมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา จะไม่มีแม้แต่คนคอยคุ้มกันเลยนะ..." หนุ่มรับใช้ตัวจริงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง "ฉันไม่อยากให้พวกพ้องในกองโจรล่าสมบัติต้องมาเสียสละอีกแล้ว" Reed Miller เก็บรอยยิ้มลง "อีกอย่าง งานที่อันตรายที่สุดเธอก็ทำสำเร็จไปแล้ว นั่นคือการแทรกซึมเข้ามาในทำเนียบผู้ว่าการไงล่ะ เพราะงั้นพวกเธอก็วางใจแล้วถอนตัวไปที่ Fontaine เถอะ ผู้คนที่นั่นก็ต้องการความช่วยเหลือจากกองโจรล่าสมบัติเหมือนกัน" หนุ่มรับใช้และช่างทำอัญมณีสบตากัน ก่อนจะหันไปกล่าวกับ Reed Miller อย่างหนักแน่นว่า: "เราขอปฏิญาณว่าจะขโมยความทุกข์ระทมทั้งมวลของโลกใบนี้ให้สิ้น!" หลังจากมองส่งทั้งสองคนจากไป Reed Miller ก็หันหลังและเดินตรงไปยังทำเนียบผู้ว่าการที่อาบไล้ด้วยแสงตะวันยามเย็น เหตุผลที่ลอร์ด Trubetskoy สามารถชิงความได้เปรียบในการปราบปรามกองโจรล่าสมบัติได้นั้น ก็เพราะกำลังทรัพย์อันน่าสะพรึงกลัวของเขานั่นเอง แม้แต่จอมโจรที่เก่งกาจที่สุดในโลก ก็ยังจนปัญญาเมื่อต้องเผชิญหน้ากับกำลังทรัพย์ ที่แทบจะไร้ขีดจำกัดของท่านลอร์ด ทรัพย์สมบัติสามารถชักนำยอดฝีมือที่เก่งกาจที่สุด จัดหาอาวุธที่คมกล้าที่สุด และว่าจ้างกุนซือที่เจนจัดที่สุดได้ หรือแม้กระทั่งการทำให้กฎหมายต้องเงียบเสียงลง และฝังกลบทุกการต่อต้านที่อาจเกิดขึ้นทั้งหมด ลงในสุสานที่ก่อขึ้นล่วงหน้าจากกองทรายทองคำ ไม่มีใครรู้ว่าเขามีทรัพย์สมบัติมากมายแค่ไหน แต่ที่น่าขบขันยิ่งกว่าคือ ไม่เคยมีใครตั้งคำถามอย่างจริงจังเลยว่า ทรัพย์สมบัติของเขามาจากไหนกันแน่? พอคิดถึงตรงนี้ Reed Miller ก็อดที่จะยิ้มเยาะไม่ได้ ตอนนี้เขารู้คำตอบของคำถามนั้นแล้ว... ของวิเศษที่ชื่อว่า "เครื่องโม่สามสมบัติ" ซึ่งสามารถมอบความมั่งคั่งไม่สิ้นสุดให้แก่ผู้คนได้นั้น ซ่อนอยู่ในทำเนียบผู้ว่าการแห่งนี้! ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณการสืบสวนของหนุ่มรับใช้ และสายตาในการประเมินอัญมณีของช่างทำอัญมณี และแน่นอน ต้องขอบคุณคุณหนูของท่านลอร์ดผู้ซึ่งกำลังจะฉลองวันเกิดด้วย ==================== หนังสือพิมพ์ฉบับที่ลงจดหมายเตือนของ Reed Miller ขายหมดเกลี้ยงในเวลาอันรวดเร็ว หลายวันต่อมา ทั่วทั้งเมือง Nod-Krai ต่างก็เฝ้ารอคอยงานเต้นรำวันเกิดของ บุตรีผู้ว่าการ... แน่นอนว่า การเฝ้ารอคอยนี้ไม่ได้มีไว้สำหรับ Leonita แต่มีไว้เพื่อการเผชิญหน้าระหว่างจอมโจรผู้ยิ่งใหญ่ และผู้ว่าการที่ต้องเกิดขึ้นในไม่ช้าต่างหาก ทั่วทั้งทำเนียบผู้ว่าการต่างเตรียมพร้อมรับมืออย่างเข้มงวด แขกทุกคนที่จะเข้าร่วมงานถูกตรวจสอบประวัติซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพราะจอมโจรผู้นั้นมีความสามารถในการปลอมตัวที่เชี่ยวชาญเป็นอย่างยิ่ง แขกผู้สูงศักดิ์จำนวนมากที่เดินทางมาจาก Snezhnaya ถูกจัดให้เข้าพักในห้องรับรองของทำเนียบล่วงหน้า Leonita กวาดตามองรายชื่อแขกและยศถาบรรดาศักดิ์ที่ยาวเหยียด... เหล่าบารอน, บุตรชายของเอิร์ล, ดาวรุ่งแห่งราชสำนัก และตระกูลที่ Tsar ไว้วางพระทัย... ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าสร้อยบนคอของเธอช่างหนักอึ้งราวกับโซ่ตรวน เธออยากจะออกไปเดินเล่นในสวน "แม่ คนนั้นคือบุตรีของท่านลอร์ดเหรอ?" "ใช่แล้วล่ะ" "ทำไมนางถึงเป็น... มนุษย์ล่ะ? แต่ท่านลอร์ดไม่ใช่เผ่าพันธุ์มนุษย์นี่นา" "นางเป็นแค่ลูกสาวบุญธรรมของท่านลอร์ดเท่านั้นแหละ" "แปลกจัง ท่านลอร์ด Trubetskoy ผู้สูงศักดิ์ ทำไมถึงต้องรับเลี้ยงมนุษย์ด้วย..." สตรีผู้งดงามที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน กำลังกระซิบกระซาบกับลูกของเธออยู่ใต้ระเบียงที่ไม่ไกลนัก เมื่อเธอสังเกตเห็นว่า Auni มองมาทางนี้ จึงรีบจูงลูกของเธอแล้วหมุนตัวเดินจากไป นั่นสินะ ท่านลอร์ด Trubetskoy ผู้สูงศักดิ์ ทำไมถึงต้องรับเลี้ยงมนุษย์ด้วย? "นั่นสินะ! ท่านลอร์ด Trubetskoy ผู้สูงศักดิ์ ทำไมถึงต้องรับเลี้ยงมนุษย์ด้วย?" เธอได้ยินเสียงใครคนหนึ่งพึมพำถ้อยคำที่สะท้อนความขุ่นข้องในใจ ที่เพิ่งแล่นผ่านความคิดของเธอออกมา Leonita หันมองไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ แต่ในสวนที่นอกจากตัวเธอแล้วก็ไม่มีใครอื่นอีก หรือว่าจะหูแว่วไปเอง? Leonita ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วเดินไปยังห้องลับที่อยู่ลึกเข้าไปในทำเนียบ ถึงเวลาที่ต้องไปรักษาอีกแล้ว... การรักษาทุกครั้งทำให้เธอเหนื่อยล้าจนหมดแรง แต่เธอก็กัดฟันทนมาตั้งแต่เล็กจนโต... จะทำให้ท่านพ่อต้องอับอายเพราะตัวเองไม่ได้เด็ดขาด แต่ไม่รู้ทำไม เธอกลับนึกถึงเสียงที่ได้ยินในสวนเมื่อครู่อีกครั้ง นั่นเป็นเสียงที่อบอุ่นมาก ราวกับกองไฟในฤดูหนาว ทั้งแดงฉานและสว่างไสว เปี่ยมด้วยความอบอุ่นที่สามารถละลายหิมะได้ ==================== พอราตรีมาเยือน แขกเหรื่อผู้ได้รับเชิญให้มาร่วมงานเต้นรำ ก็ทยอยเดินทางมาถึงอย่างไม่ขาดสาย แม้แต่ Leonita เองก็ยังอดที่จะรู้สึกประหม่าขึ้นมาไม่ได้ ตลอดทั้งคืน มีคนเข้ามาขอเธอเต้นรำไม่หยุดหย่อน แต่เธอกลับจำชื่อใครไม่ได้แม้แต่คนเดียว "สิบ... เก้า... แปด..." เมื่อใกล้ถึงเวลาเที่ยงคืน ผู้คนรอบข้างต่างจับจ้องมาที่ Leonita ด้วยสายตาคาดหวัง ขุนนางหน้าใหม่จากราชสำนักคนเมื่อครู่ ก็ยืนอยู่ข้างกายพ่อของเธอ สายตาของเขากำลังจ้องเขม็งมาที่เธอ หรืออาจจะจ้องมองอัญมณีเม็ดมหึมาบนคอของเธอกันแน่นะ? "หก... ห้า... สี่..." Leonita เองก็ไม่เข้าใจว่าตนเองกำลังคาดหวังอะไรอยู่กันแน่ วันเกิดงั้นเหรอ? หรือจะเป็นสิ่งอื่น? "สาม... สอง..." เอ๊ะ? ตั้งแต่เมื่อครู่ Leonita ก็สังเกตเห็นว่า ผู้คนรอบกายของเธอดูเหมือนจะถูกห่อหุ้มไว้ในฟองอากาศสีขาวเงิน แถมยังสว่างขึ้นเรื่อย ๆ อีกด้วย บนร่างกายของเธอเองก็มีแสงสีขาวเงินไหลผ่านบ้างเป็นครั้งคราว ท่านพ่อเคยบอกว่านี่เป็นอาการป่วยชนิดหนึ่ง ที่ต้องได้รับการรักษาอย่างต่อเนื่องจึงจะหายขาด มันคือความบกพร่องของการเป็นมนุษย์... "หนึ่ง!" ทันใดนั้นอัญมณีบนคอของเธอก็หล่นลงพื้นดัง "เพล้ง!" ในวินาทีนั้นเอง แสงสีขาวเงินเจิดจ้าจนราวกับจะกลืนกินโลกทั้งใบไปจนหมดสิ้น รอบกายของเธอเงียบสงัดราวกับค่ำคืนในฤดูหิมะ Leonita ยืนนิ่งงันอยู่กับที่ รู้สึกเพียงว่าชีพจรของเธอกำลังเต้นเป็นจังหวะเดียวกับกระแสแสงนั้น หัวใจของเธอถูกเส้นด้ายที่มองไม่เห็นบางอย่างดึงรั้งเอาไว้อย่างแผ่วเบา เดิมทีเธอควรจะวิ่งหนีไป แต่ฝีเท้ากลับถูกพันธนาการไว้อย่างนุ่มนวล... นี่มันอะไรกัน? เวทมนตร์? โชคชะตา? หรือจะเป็นความรู้สึกที่พร้อมจะแผดเผาไหม้ทุกครั้งเมื่อเข้าใกล้ ความรู้สึกที่เธอไม่เคยเชื่อในมันเลย? เวลาดูเหมือนกับจะหยุดนิ่ง ผู้คนรอบข้างล้วนหายไปจนหมด มีเพียงลำแสงสีแดงอันอบอุ่นสายหนึ่งเท่านั้นที่พุ่งตรงมาที่เธอ: "คุณหนูกำลังตกอยู่ในอันตราย! นี่เป็นคำสั่งของท่านผู้ว่าการ โปรดตามฉันมา!" "คำสั่งที่ท่านพ่อให้ฉันไว้ก่อนหน้านี้คือ... อ้ะ ไม่สิ เธอไม่ใช่คนที่ท่านพ่อส่งมา เธอคือ... Reed Miller!" "สถานการณ์มันฉุกเฉิน ท่านผู้ว่าการสั่งให้ฉัน..." "ใคร ๆ ก็บอกว่าเธอเป็นจอมโจรผู้ปราดเปรื่อง แต่ในสายตาฉันแล้ว เธอก็เป็นแค่จอมโจรโกหกหน้าด้านคนหนึ่งเท่านั้นแหละ!" "...ที่แท้ก็เป็นคุณหนูที่เฉลียวฉลาดนี่เอง" "เหอะ ท่านพ่อวางกำลังคนไว้ทั่วแล้ว เธอหนีไม่พ้นหรอก" "กำลังคนที่ว่านั่นคงใช้เฝ้าเครื่องโม่สามสมบัติในห้องลับซะมากกว่ามั้ง?" "อึก..." "ในจดหมายเตือนฉันก็ได้บอกไว้ชัดเจนแล้วนี่... ค่ำคืนนี้ สมบัติล้ำค่าที่สุดของผู้ว่าการจะตกเป็นของฉัน ถึงแม้เครื่องโม่สามสมบัติจะเป็นของวิเศษ แต่ก็ยังห่างไกลจากคำว่า 'สมบัติล้ำค่าที่สุด' อยู่นะ" "ธะ...เธอหมายความว่า เธอจะมาขโมย... ตัวฉันไปงั้นเหรอ?!" "ถูกต้องแล้ว คุณหนูผู้ทั้งชาญฉลาดและน่ารัก" "เหอะ ฉันคือบุตรีของท่านลอร์ด Prokhor Trubetskoy จะบอกว่าเธอคือศัตรูตัวฉกาจที่สุดของท่านพ่อก็คงจะไม่ผิดนัก ฉันไม่มีทางเปิดโอกาสให้เธอจับฉันเป็นตัวประกันหรอกนะ!" "งั้นเหรอ? เป็นลูกสาวของลอร์ดจริงเหรอ? ถ้างั้น ท่านลอร์ดผู้สูงศักดิ์ ทำไมถึงต้องรับเลี้ยงมนุษย์ไว้ด้วยล่ะ?" "..." พลังสีขาวเงิน, การรักษา, เครื่องโม่สามสมบัติ, ทรัพย์สมบัติที่ดูเหมือนจะไม่มีที่สิ้นสุดของท่านลอร์ด และบุตรสาวบุญธรรม... ในชั่วพริบตาเดียว Leonita ดูเหมือนจะเข้าใจทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นมา... ที่แท้ ตัวเธอเองนี่แหละคือที่มาของความมั่งคั่งของท่านพ่อ การ "รักษา" ในแต่ละครั้งก็คือพิธีกรรมที่ใช้พลังของเธอร่วมกับเครื่องโม่สามสมบัติ เพื่อสร้างเพชรออกมาอย่างไม่รู้จบ อันที่จริงแล้ว เธอรู้เรื่องทั้งหมดนี้มาโดยตลอด เพียงแต่ไม่ยอมรับความจริงเท่านั้นเอง "อ้ะ เกือบลืมไปเลย เมื่อกี้ในวินาทีสุดท้ายดันเผลอไปเปิดใช้งานกลไกเล็ก ๆ น้อย ๆ ในเพชรเข้า แต่ก็ยังดีที่ไม่พลาดอะไรไป" Reed Miller ถอดรูปโฉมของหนุ่มรับใช้ผมแดงออก และเผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขา เขาโน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูของคุณหนูอย่างแผ่วเบาว่า: "สุขสันต์วันเกิด!" เรื่องราวหลังจากนั้น ทุกคนคงรู้กันแล้วใช่มั้ย? Reed Miller ได้กวาดสมบัติล้ำค่าทั้งหมดไปจากทำเนียบผู้ว่าการ ส่วนคุณหนูผู้สูงศักดิ์ก็ตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกเห็น ทอดทิ้งเกียรติยศของชนชั้นสูงทั้งหมด เพื่อติดตามจอมโจรผู้นั้นร่อนเร่ไปสุดหล้าฟ้าเขียว มักมีคนพูดอยู่เสมอว่าตำนานของ Reed Miller เป็นเพียงเรื่องที่คนรุ่นหลังแต่งขึ้นมาอย่างส่งเดช แต่ก็เหมือนกับคนที่ไม่เคยรู้จักความรัก แล้วบอกว่าความรักไม่มีอยู่จริงนั่นแหละ ที่พวกเขาพูดอย่างนั้น ก็เพียงเพราะพวกเขาไม่เคยได้สัมผัสกับช่วงเวลา ที่ความรักมาเยือนด้วยตนเองก็เท่านั้น |
Obtained From
Shop
| Name |
| n/a |
| items per Page |
|
lunar reaction is extremely unnecessary. Unless you have huge crit rate, it is even worse than elec...