ไฟแห่งสายัณห์ฤดูใบไม้ร่วง I

	Name	ไฟแห่งสายัณห์ฤดูใบไม้ร่วง I
	Type (Ingame)	ไอเทมเควสต์
	Family	Book, Non-Codex Series, loc_fam_book_family_6969437
	Rarity
	Description	ม้วนหนังสือที่สืบทอดกันมาในวงศ์ปีกบุปผา เดิมทีดูเหมือนจะเป็นเรื่องราวสองเรื่องที่มาจากยุคสมัยที่แตกต่างกัน แต่ไม่รู้ว่าถูกจับมาผสมปนเปกันตั้งแต่เมื่อใด

Plain Text

Tabs

Table of Content
Item Story
Obtained From
Gallery

Item Story

Obtained From

Gallery

Item Story

ขณะที่พวกเขาเดินตามเส้นทางคดเคี้ยวไปยังโกดัง เดินผ่านใบไม้ร่วงที่โปรยปรายราวกับสายฝน เธอมองดูใบหน้าด้านข้างของเขาอย่างเงียบเชียบ และพยายามจะรวมภาพใบหน้าของเขา เข้ากับภาพในความทรงจำของเธอ หลายปีผ่านไปเขาสูงขึ้นมาก และแต่งตัวดูหรูหรากว่าเดิม แต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะตอนนี้เขาเป็นเจ้าหน้าที่อาลักษณ์ของสหพันธ์ใหญ่ และมารับธงของวงศ์ปีกบุปผาในนามของผู้ปกครองศักดิ์สิทธิ์ ก็ต้องแต่งตัวให้ดูดีเป็นธรรมดา เขาเปลี่ยนไปแล้ว เธอคิด คนเราจะไม่เปลี่ยนไปได้ยังไง? มีเพียงท่าทางเชื่องช้านั้นที่ยังเหมือนเดิม "ฉันรับรองว่าฝีมือของเชฟคนนั้นจะต้องถูกใจเธอแน่นอน" เขาหยุดพักเล็กน้อย ราวกับกำลังรอคำตอบจากเธอ แต่เธอก็ยังคงไม่พูดอะไร เขาจึงพูดต่อว่า "รอให้เราไปถึงเมือง Cinder และได้เข้าเฝ้าฝ่าบาทแล้ว..."

มังกรส่งเสียงคำรามดังสนั่นหวั่นไหว ขัดจังหวะคำพูดพล่ามที่ทำให้มันทนไม่ได้ มันได้กลิ่นที่ทำให้มันรู้สึกรังเกียจจากร่างกายของเธอ แม้แต่น้ำพุทางใต้ก็ไม่สามารถล้างกลิ่นเหม็นนั้นออกไปได้ เจ้าแมลงที่น่ารังเกียจ มันคิด นึกว่าเจ้าจะใช้อุบายสกปรกของคนทรยศกับคนบ้า มาแย่งชิงดินแดนร้อนระอุผืนนี้ไปได้งั้นหรือ มันไล่ตามเธออย่างเอาเป็นเอาตาย หมายจะใช้กรงเล็บแทงทะลุร่างของเธอ แล้วตรึงเธอไว้บนผืนทราย ทั้งที่เธอหลบมันพ้นไปตั้งสองครั้งแล้วก็ตาม

เธอแกล้งทำเป็นไม่สนใจว่าเขาคิดอะไรอยู่ เพียงยิ้มน้อย ๆ อย่างอ่อนโยนเท่านั้น เขาจ้องเธออยู่สักพัก พยายามจะอ่านอารมณ์อันละเอียดอ่อนจากมุมปากของเธอ ซึ่งก็เหมือนเช่นทุกครั้ง เขาไม่พบร่องรอยการต่อต้านใด ๆ บนหน้ากากที่เฉยเมยนั้นเลย เธอเป็นแบบนี้มาโดยตลอด เขาคิดด้วยความรู้สึกเห็นอกเห็นใจ ตั้งแต่วันแรกที่ทั้งสองรู้จักกัน เธอก็เป็นอย่างนี้มาตลอด ทั้งสงบเสงี่ยมและโอนอ่อนผ่อนตาม ไม่เคยมีท่าทีต่อต้านใด ๆ เหมือนกับหมูป่าอ่อนแอที่อยู่ริมน้ำ ที่มักจะยอมรับทุกสิ่งที่โชคชะตาลิขิตมาให้แต่โดยดี ตรงกันข้ามกับแม่ผู้ดื้อรั้นของเธอ "ไม่ต้องห่วง" จู่ ๆ เขาก็พูดขึ้นมา "ถึงพวกเขาจะไม่อยู่แล้ว ฉันก็จะอยู่เคียงข้างเธอ จนกว่าความตายจะพรากเราจากกัน" เธอมองเขาแวบหนึ่งแล้วยิ้ม ยื่นมือไปหาเขาแต่โดยดี "จนกว่าความตายจะพรากเราจากกัน" เธอพูดทวนคำเขาซ้ำเบา ๆ ราวกับพูดให้ตัวเองฟัง เสี้ยวขณะหนึ่งนั้น บนหน้ากากอันสมบูรณ์แบบนั้นดูเหมือนจะมีรอยร้าวปรากฏขึ้นมา ทว่าเขาไม่ทันได้สังเกตเห็น เขาไม่เคยสังเกตเห็นอะไรเลย คนที่น่าสงสาร เธอคิด ทั้งที่อยากแสดงบทบาทของตัวเองให้ดีมาตลอด แต่กลับไม่เคยได้รับคำชมเลย โชคร้ายจริง ๆ

ทว่าโชคชะตาหาใช่ปัจจัยที่เป็นตัวกำหนด แต่เป็นเพียงคำนิยามของการล่าอันยาวนานนี้เท่านั้น ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เธอไล่ตามมังกรยักษ์ตัวนี้ ไล่ตามกลิ่นอายอันชั่วร้ายของมันมาตลอด เธอรู้เกียรติยศจอมปลอมของมัน มันอาจถูกล่อลวงด้วยคำพูดจนมันเชื่อว่าตัวมันเองคือผู้กำหนดโชคชะตา เชื่อว่ามันสามารถต่อต้านจุดจบซึ่งถูกกำหนดไว้แล้วที่กำลังจะมาถึง ความคิดเพ้อฝันอันลวงตาจะนำพามันมาที่นี่ เช่นเดียวกับนิ้วมือเรียวยาวของเธอที่ชี้นำสายธนูที่ขึงตึง เธอนิ่งไม่ขยับ จับจ้องอสูรที่ใกล้เข้ามา ร่างอันใหญ่โตของมันแทบจะปิดปากถ้ำมิด เหมือนน้ำมันที่หกจากขวด เธอรับรู้ได้ถึงสายตาของมัน สายตาของนักล่า ในที่แห่งนั้น เธอเป็นเพียงแมลงตัวเล็กจ้อย เป็นขนนกกลางสายลมที่ไม่สลักสำคัญอะไร "ที่นี่คือที่ไหนกัน เจ้าตัวเล็กจอมเจ้าเล่ห์?"