 | Name | บทตีพิมพ์แห่งใบไม้แรมปี (I) |
| Type (Ingame) | ไอเทมเควสต์ | |
| Family | Book, บทตีพิมพ์แห่งใบไม้แรมปี | |
| Rarity |  | |
| Description | ชีวประวัติที่เขียนโดยนักวิชาการของ Sumeru ซึ่งบันทึกร่องรอยของเทพแห่งพฤกษาในช่วงที่เกิดภัยพิบัติ |
| Table of Content |
| Item Story |
| Item Story (Alt) |
| Gallery |
Item Story
| ...ข้ามิบังอาจกล่าวถึงนามแท้จริงของเธอโดยพลการ และไม่กล้าล่วงเกินคาดเดาท่าทางของเธอส่งเดช ข้า Sunitha Cosamvi ข้ารับใช้ผู้ด้อยปัญญา เพียงแค่บันทึกเรื่องราวที่ได้ยินจากเหล่านักปราชญ์ที่ติดตามเธอไปตามความจริง ไม่ได้ฟังจากที่อื่นเลย ถ้อยคำเหล่านี้จริงแท้แน่นอนเหมือนตัวตนของข้า ในยามที่เงาจันทร์แตกสลาย ฝูงอสูรผุดขึ้นจากใต้เหวลึก กลืนกินสรรพชีวิตไป สิ่งที่เธอสร้างขึ้นมา ไม่มีผู้ใดสามารถหนีพ้นจากเคราะห์กรรมที่ถูกกำหนดไว้แล้ว ความดีงาม, ความสงบ และปัญญาที่เธอประทานมา ล้วนถูกทำลายไปเบื้องหน้าความอาฆาตพยาบาทอันบริสุทธิ์ ใต้จันทราเสี้ยวแสยะยิ้ม คลื่นสีดำมืดที่เหี่ยวเฉาไหลทะลักผ่านทะเลทรายและหุบเขา ทำให้น้ำแร่ใสที่ถูกดอกกุหลาบพันเกี่ยวต้องสกปรก ความโสมมของมันทำให้แผ่นดินแปดเปื้อน มนุษย์สั่นสะท้านด้วยความสิ้นหวัง นักปราชญ์เรียกมันว่ากระแสสีดำ เพราะมันเป็นน้ำหลากที่กลืนกินทุ่งหญ้า หมู่บ้าน และบ้านเมืองไปจนหมดสิ้น เธอมองเห็นสิ่งเหล่านี้ด้วยตาตนเอง เธอร้องไห้ด้วยความโศกเศร้า เพราะเห็นความทุกข์ทรมานของสรรพสิ่ง หยาดน้ำตาที่เปี่ยมไปด้วยความเศร้าโศกของเธอร่วงหล่นลงพื้น ดับเปลวไฟชั่วร้ายที่ร้อนระอุ ด้วยเหตุนี้เองดอกไม้ที่ชุ่มไปด้วยหยาดน้ำค้างจึงเบ่งบานขึ้นจากพื้นดินที่ไหม้เกรียม ทว่าต้นตอของเคราะห์ร้ายยังซุ่มรอโอกาสอยู่ใต้ดินไหม้เกรียม เงาร้ายแห่งความตายยังคงปกคลุมแสงจันทร์ที่เคยสุกสกาวเอาไว้ เธอจึงตั้งปณิธานว่า จะช่วยให้สิ่งมีชีวิตบนโลกให้ฟื้นคืนกลับมา แล้วก้าวขึ้นสู่การเดินทางไกลครั้งสุดท้ายร่วมกับทูตแห่งวิญญาณเหล่านั้นที่ติดตามเธอ |
Item Story (Alt)
| ...ข้ามิบังอาจเอ่ยชื่อที่แท้จริงของนาง ยิ่งไม่กล้าล่วงเกินโดยพลการ หรือใช้ความคิดของปุถุชนธรรมดา มาคาดเดาท่าทางเคร่งขรึมของนางในยามนั้น ข้ามีนามว่า Sunitha Cosamvi เป็นข้ารับใช้ผู้ด้อยปัญญา แค่บันทึกเรื่องราวตามที่ได้ยินมาจากพวกนักปราชญ์ ซึ่งเคยติดตามนางในอดีตก็เท่านั้น ไม่ได้ฟังมาจากที่อื่นใด ถ้อยคำเหล่านี้จริงแท้แน่นอนเฉกเช่นการมีอยู่ของฉัน เมื่อเงาจันทร์แตกสลาย เหล่าอสูรผุดขึ้นจากใต้เหวลึกกัดกินชีวิตนับหมื่นนับพัน ทุกสิ่งที่นางสร้างขึ้นมา ไม่มีสิ่งใดรอดพ้นภัยพิบัติที่ถูกลิขิตไว้ ความดีงาม, ความสงบและปัญญาที่นางมอบให้ ทั้งหมดสูญสิ้นเบื้องหน้าความอาฆาตอันบริสุทธิ์ ภายใต้จันทร์เสี้ยวแสยะยิ้ม คลื่นสีดำแห่งความแห้งเหี่ยวไหลผ่านทะเลทรายและหุบเขา ทำให้ตาน้ำบริสุทธิ์ที่เคยพันเกี่ยวด้วยต้นกุหลาบต้องแปดเปื้อน ความโสมมของมันเปรอะเปื้อนแผ่นดิน มนุษย์สั่นเทาเพราะความสิ้นหวัง นักปราชญ์เรียกมันว่าเกลียวคลื่นมืดมิด เพราะมันคือน้ำไหลหลากที่กลืนกินทุ่งกว้าง, หมู่บ้านและเมืองเสียจนหมดสิ้น นางเห็นเป็นพยานทุกอย่างด้วยตาของตัวเอง นางร่ำไห้อย่างโศกเศร้า เพราะความทุกข์ทรมานของสรรพสิ่ง น้ำตาของนางร่วงหล่นสู่พื้นดับเปลวเพลิงชั่วร้ายที่แผดเผา เพราะเหตุนี้ ผืนดินไหม้เกรียมที่เคยแปดเปื้อน จึงงอกออกดอกไม้อันเต็มไปด้วยน้ำหวาน ทว่าต้นกำเนิดแห่งภัยพิบัติ ยังคงบดบังแสงจันทร์ที่เคยสว่างไสว นางตั้งปณิธานสาบานว่าจะช่วยเหลือชีวิตบนผืนดิน นางกับผู้ติดตามจึงร่วมกันเดินทางอันแสนยาวไกล |
Captain R