Mehtaplı Bambu Ormanı (II)

	Name	Mehtaplı Bambu Ormanı (II)
	Type (Ingame)	Görev Eşyası
	Family	Book, Mehtaplı Bambu Ormanı
	Rarity
	Description	Ay karanlık gökyüzünde yavaşça yükselirken oğlan, bambu ormanındaki kızla karşılaşır. Oğlan Adeptusların diyarına doğru mu ilerliyor, yoksa korkunç bir tuzağa mı düşmek üzere?

Plain Text

Tabs

Table of Content
Item Story
Obtained From
Gallery

Item Story

Obtained From

Gallery

Item Story

Yeşil bambuların gölgesinde kaybolan delikanlı beklenmedik bir misafirle karşılaştı.

"Ne o? Kayıp mı oldun yoksa?"
Delikanlı, hışırdayan bambu dallarının arasından gelen kibar bir ses duydu. Bu seste az da olsa alaycı ve oyuncu bir tavır vardı.

Delikanlı, sese doğru döndü ve beyazlar içinde narin bir kadın gördü. Kadın akan duru derenin yanında duruyordu. Dereden akan su üzerine sıçradığı için giydiği hasır yağmurluk parıldıyor ve altın sarısı gözleri ağaçların arasından gelen güneş ışığıyla bütünleşiyordu.

İhtiyar bir keresinde Toprağın Efendisi'nin seferlerine destek sağlamayı arzulayan beyaz atlardan bahsetmişti. Beyaz atlar bu amaç uğruna birer Adeptus olmak için berrak pınarlardan atlıyormuş.
Fakat kimse bahsedilen pınarın, hangi pınar olduğunu veya bu pınardan doğan aydınlanmış yaratığın yüce ismini söylememişti.
Ayrıca altın sarısı gözleriyle attığı, insanın içine işleyen bakışları dışında, karşısında duran kadın hiç de bir Adeptusa benzemiyordu.

Dahası, delikanlı daha önce yağmurluk giymeye ihtiyacı olan bir Adeptus hiç duymamıştı.

"Demek bir enayi daha gelmiş."
Beyazlar içindeki kadın gözlerini kısarak kıkırdadı.

"Sen kime enayi diyorsun?"
diye cevap verdi sinirlenen delikanlı.
Karşısındakinin bir Adeptus olmadığı aşikardı. Adeptusların, karşısındaki kişiyle bu kadar çirkin bir tavırla konuştuğu nerede görülmüştü?

"Bir maceraya atılma niyetindeyim. Denizleri aşıp Toprağın Efendisi'nin taştan yapılma mızraklarını kendi gözlerimle görmek istiyorum!"

"Yolculuğuna daha yeni başlamana rağmen, bambu ormanında kaybolmuşsun bile..."
Yapmacık bir gülümseme takınan kadın, sakin ve soğukkanlı bir şekilde konuşmuştu. Delikanlıysa çoktan karşısındaki kadının epey sinir bozucu olduğunu düşünüyordu.

"İhtiyacım yok senden gelecek..."
"Kaybolmak ayıp bir şey değil. Gel, beni takip et. Sana çıkış yolunu göstereceğim."
Kadın hafifçe sırıtıp narin elini çocuğa doğru uzattı. Gün batımında, bambu yapraklarının arasından süzülen güneş ışığının kadının beyaz teni üzerindeki parıltısı görülebiliyordu.

"Ah, teşekkürler..."
Delikanlı kendisine uzanan eli tuttu. Kadının cildi soğuk ve biraz nemliydi. Tıpkı bir dağ üzerine yağan yağmur veya bambu filizi üzerindeki çiy gibi...

Batan güneş yavaş yavaş dağın ardına doğru gözden kaybolurken, kızıl gökyüzü yerini karanlığa bırakmaya başlamıştı.

İhtiyar bir şeyi asla dilinden düşürmezdi; insanın içini ısıtan güneş gözden kaybolduğu zaman, dağdaki ormanın soğuk ve kasvetli havası canavarların istediğini yapabileceği bir alana dönüşürdü.
Bu canavarlar, uzun zaman önceki bir geçmişten doğar. Ruhları, ölüme karşı olan hınçları ve isteksizlikleriyle şekil kazanır. Dokundukları bambu kuruyup ölür ve temas ettikleri insanlar ise aynı şekilde bitkin düşüp hayata veda eder.
"Bazen bu canavarlar kendi başlarına beceremedikleri bir konuda, yoldan geçenlerden bile yardım ister ve sonrasında onları asla kurtulamayacakları bir tuzağa sürükler..."
"Diğer zamanlarda ise yol gösterme bahanesiyle, masum gezginleri şeytanların yaşadığı mağaraya götürürler."
"Anlayacağınız üzere çocuklar, hiç bilmediğiniz diyarlara yolculuk ederken her daim tetikte olmalı ve gardınızı asla indirmemelisiniz."
İhtiyar, bu anlattıklarından sonra çocukların başını okşayıp hikayeyi sonlandırırdı.

Şöyle bir düşününce, beyazlar içindeki bu kadın dağdaki ormanda yaşayan bir canavar olabilir miydi acaba?
Delikanlının içindeki endişe gitgide büyüyordu ve adımlarını yavaşlatmaktan kendini alıkoyamadı.

"Sorun nedir?"
Kadın arkasını döndü. Altın rengi gözleri, silüetinin arkasından vuran ay ışığı eşliğinde parıldıyordu.